“آیا رنج‌هایی که می‌بریم همه رنج اند؟
خوابیدن با پشتی دردآلود و دستانی خسته
مگر خوشی‌ها به یاد می‌مانند؟
گیسوان زنی که چهره‌اش را پوشانیده‌اند
در حالی که سر بر میز به خواب رفته است
و پاهایی خسته از سفر که در آبی زلال فرو می‌روند
….
شیره رنجی که درخت در بارداری میوه به جان می‌خرد، گرچه دهان هر موجودی جز خودش را شیرین می‌سازد، وجودی به او می‌بخشد که بی‌وجودش هیچ موجودی تاب زندگی نمی‌آورد
و زندگی تعریفی جز اظهار وجود ندارد
آن سان که فراموشی، خود عین مرگ است
و وجود همانا حس رنج با تک تک تار و پود است
آن‌چه که به پیکره شخصیت شکل می‌دهد
و آن را چون گوهری ناب با فرسایشی طاقت‌فرسا و هنرمندانه صیقل می‌دهد
چنان که سراسر از اعماق می‌درخشد.